Footprints. JoshuaDavisPhotography.com en Flickr
El paso del tiempo es uno de los grandes misterios de la vida, porque debería, pero no a todos nos afecta por igual.
Yo fui una especie de niña-adulta (por descreída) y resulta que ahora soy algo así como una adulta-niña (por entusiasta… o por ingenua, ¡vete tú a saber!)… y entre las dos personas, hay un territorio vivido, según algunos, con una intensidad innecesaria. Pero ha sucedido así, sin planearlo.
Alguno de esos filósofos que tanto me gusta leer, dijo que los deseos deben ser imposibles, para que no se cumplan nunca, porque el deseo cumplido nunca es tan placentero como la emoción previa que genera. Lo entiendo, aunque carezco de la virtud de la resignación y, queriendo algo, no puedo parar hasta conseguirlo… o salir magullada del intento. A veces ambas cosas a la vez ;-).
Lo malo del transcurrir del tiempo es que me hace tomar conciencia del auténtico significado de la palabra “velocidad”, agudiza mi impaciencia y me entran las prisas por quemar etapas, por llegar, aunque sé que lo importante es el camino…
Esta ha sido una semana de humor cambiante, de andar a trompicones, de parar a reflexionar, de precipitaciones. Y, por algún motivo extraño, una tiende a quedarse con la última sensación… y estoy en un sobresalto de espera, no de acción. Algo raro en mí.
Pero que no cunda el pánico, en algún sitio guardo algo de esa sensatez que dan los años y que (tal vez) me protegerá. Además, estoy convencida de que siempre, a todos, nos quedará París… y que París, como el “País de Nunca Jamás”, puede estar en cualquier parte.
¡Hasta pronto!
www.elclubdelosdomingos.com
Per mi, el temps és com un cavall que cal domesticar; si se'l deixa córrer sol, se t'escapa de les mans i això no pot ser!
Pel que fa als desitjos, més que no assolir-los per no «frustar-nos» amb la seva perdició, optaria per anar-los «actualitzant». Vull dir que, assolit un desig, tinguem-ne un altre, i un altre, i un altre… Ells ens fan caminar endavant!
Energia per la nova setmana, Francesca, i una abraçada.
Buena reflexión Francesca…no sé qué decir…francamente, hace relativamente poco pasé de tener toda una vida por delante a tener toda una vida vivida por detrás…y me he quedado como mudo a cosas como las que tan bien expresas en este post.
Ferran. Doncs sí, domesticar-lo no sé si és posible, però cal que guiem el cavall de la vida nosaltres i no això que en diuen “destí”. Gràcies per l’energia que m’envies, m’ha dit un ocellet que ara en tens per donar i regalar… i que potser, després de tot, el sopar pendent l’haurem de fer a Berlín, que tampoc estaria malament! Enhorabona guapíssim, la sort és dels valents!
cumClavis. Últimamente me ha dado por sospechar que tanto “futuro” como “pasado” son trampas inventadas para que nos entretengamos y no miremos alrededor, que es donde está la vida, esperando a ver qué hacemos con ella. A veces a mí también me dejan muda estas cosas, no creas. Gracias por la visita, Manel.
Moltes gràcies, guapa 🙂 De totes formes, la celebració, quan hagi signat el contracte 😉
Una abraçada. I força.
» …. tanto «futuro» como «pasado» son trampas inventadas para que nos entretengamos y no miremos alrededor, que es donde está la vida, esperando a ver qué hacemos con ella….»
Esta es mi experiencia, la Vida está alrededor, esperando a ser mirada, es fascinante …. boquiabierta me quedé.
Juana. Sí, sí, así ando yo, boquiabierta y tan contenta, ¡mira por dónde! Gracias por pasarte por aquí.
Jo no sé si hauria de ser així (si és bo o no), però el cert és que cada cop més sovint m'amoina el pas del temps. És quan començo a comptar coses com… fa 25 anys que treballo, fa 15 anys que pago hipoteca, fa 14 anys que em vaig casar i tinc la sensació que tot això va passar ahir o abans d'ahir.
El cavall se m'ha desbocat i hi ha dies que una no sap com aturar-lo i assaborir moments gustosos que cal alentir ni que sigui mentalment.
I, ostres, jo et vaig veure dilluns molts tranquil·la i serena o almenys això em vas transmetre 🙂
També t'envio energies, moltes, per a la setmana que comença 🙂
Nur. A mi el pas del temps no em preocupa, és només que no vull que la vida passi sense aprofitar-la amb prou intensitat… coses meves!
Però si em vas veure dilluns tranquil·la i serena és perquè ho estic… i contenta (estaves present quan em van dir que potser se m'obria un nou camí per on transitar)… això no són més que reflexions, però no estic trist en absolut, tot el contrari!
Gràcies per preocupar-te i per les energies, que mai estan de més!
Una abraçada ben forta!